Vragen.
Intentie zetten.
Je openen.

Alleen dat is nodig. Als het uit je hart komt.
Ik voelde in al mijn vezels… ik wil dit. Ik ben hier niet gekomen voor alleen wat menselijke ervaringen en rondgaan in hetzelfde cirkeltje. Van conditionering, van gedoe, van leuke dingen en minder leuke dingen. Komen, overleven en weer gaan. There is more to it than that.
Ik voelde het altijd al wel denk ik. Zo’n verlangen naar meer. Zo’n verlangen naar weten ‘waar dit toch over gaat’. What is this place? What am I doing here?
Dat soort dingen.

Ik wil echt weten hoe dit zit.
Ik wil echt weten wie ik ben en ik wil echt weten hoe dit leven dan bedoeld is te zijn. Want er moet toch meer zijn dat dat?
Ergens moet ik de vraag al gesteld hebben.
En ergens moet ik daar steeds al naar onderweg zijn geweest.
Allemaal onbewust nog.

Tot ik dingen op mijn pad kreeg die me de weg begonnen te wijzen. De broodkruimels die ik zelf gestrooid moet hebben, om vanuit mijn menselijke zijn de weg weer terug te vinden.
Sodeju. De aantrekkingskracht was zó sterk.
Niet mis te verstaan.
Er was maar één kant op mogelijk. En dat was deze kant.
Mijn hart ging open.
Ik ontdekte een schat. In mij.
Ik heb maanden gezweefd, steeds tegen mezelf zeggend: “Ik heb een schat ontdekt. Ik heb een schat ontdekt.” Ik deed mijn ogen dicht en ik voelde het weer.

En toen kwam de bewuste keuze.
Mijn bewuste vragen.
Want nu ik dit wist. Nu kon ik niet meer anders. Nu ik wist, en voelde en ervaarde, dat ik zoveel meer was dan alleen deze menselijke vorm en dat ik me hier allemaal tegelijkertijd bewust van kon zijn: mens én ziel, mens én ‘Divine Being’, kon ik toch niet meer terug?

Mijn intentie werd:
Ik wil dit volledig zijn. Volledig belichamen. Ik wil helemaal me zelf zijn.
Ik wil alles loslaten wat me daarin niet meer dient.
Wat me daarin tegenhoudt.

Zo vaak heb ik dit uitgesproken.
Uit mijn kern dreef dit gewoon steeds weer omhoog.

“Eh, echt, Eef? Weet je het zeker? Echt alles? Wil je echt alles loslaten?”

Ja.
Met volle overtuiging: ja.

En toen begon het losweken. Ik had gevraagd. Het gebeurde al.
En ik wist het: wat een reis. Wat een avontuur. Wat is het een avontuur geweest en wat is het nog steeds.

Dit gaat over ‘being in the world and not of it’.
Dit gaat over los-laten. Over vertrouwen. Over angst doorvoelen. Over nieuwe lagen ont-dekken. Over je openen. Over het laten ontvouwen. Over trauma helen. Over patronen herkennen. Over nieuwe lagen van bewustzijn toestaan. Over nieuwsgierigheid en veel, heel veel dankbaarheid.
Dit gaat over peddeltjes in en met de stroom mee.

Een journey en een avontuur die volop gaande zijn.
Zo mooi om hier een plek te hebben om erover te delen.