De eerste kramp – het begin van een shift

Ineens.
Een kramp. Een knoop in mijn buik.
Een onverklaarbare onrust. Angst die me van binnenuit vastpakt.

Ik merkte bij mezelf dat ik het aan het wegdrukken was.
Ik wil me zo niet voelen.
Maar dit is hoe het altijd gaat:
hoe harder ik het wegdruk, hoe luider het wordt.

Met de spanning kwamen ook de gedachten. Beperkende verhalen.
Een angstige toekomst die zich in mijn hoofd begon te vormen.
Poef. Ik was weg. Uit het NU. In een fictieve toekomst.

Mijn overleefdeel schiet aan

Yep. Mijn traumadeel was geraakt. Waar? Wanneer? Waardoor?
Geen idee. Maar ik herken inmiddels mijn patroon.

Mijn overleefdeel stond op scherp, loeiend.
Het probeert me veilig te houden. Dat doet het altijd. Dat doet het al mijn hele leven.

Pas op. Dit kan misgaan. Dit is gevaarlijk. Let op. Blijf alert. Zorg ervoor dat je de controle houdt.
Hyper-alert. Aan. On the lookout.

Ik weet inmiddels: deze mechanismen gaan niet weg.
Triggers zullen altijd langskomen.
En ze nodigen uit om niet te vermijden of weg te drukken, maar om te gaan kijken.
Om te luisteren.

Dit is oude pijn. Dit is een oude wond. Dit wil gezien worden.

Natuurlijk. Dit raakt mijn diepste kern:
De angst om alleen te zijn. Om tekort te komen. Om niet genoeg te zijn.

Dat is oud, heel oud.
Dat is uit mijn jeugd.
Dat is ook mijn persoonlijke achtergrond.
Dat is ook transgenerationeel trauma.
Én het is ook een collectieve programmering.

De keuze: vechten, vluchten of... kijken?

Dan kan ik twee dingen doen.

Óf ik ga vanuit mijn oude patroon dingen doen om de controle te houden.
Ik ga hard werken. Ik ga het fixen. Of ik kruip onder de plint van angst.

Óf ik ga kijken, luisteren en voelen waar dit over gaat.
Ik heb met mezelf afgesproken dat elke keer als ik spanning voel, er iets gezien wil worden.
En ik ga kijken.

Ik beloof mezelf, ik beloof mijn gevoel, dat ik trouw ben en ga kijken.
Hoe spannend het ook voelt.

Ik doorbreek het patroon

Dus:
Ik vatte de moed.
Ik ging zitten.
En ik nodigde het gevoel uit.

Ik verzachte. Ik ademde.
Ik zei: Dank je wel dat je je laat zien. Wat wil je me laten weten? Wat zie ik nog niet?

Ik keek.
Ik voelde.
Ik vroeg.
En ik wachtte.

Toen kwam het.

 

De illusie van veiligheid

Ineens kreeg ik het koud.
Ik trok een dekentje steviger om mijn schouders.

Dekentje. Bescherming.

Daar was het.

Mijn angst-veroorzakende-slinkende-bankrekening-in-combinatie-met-niet-weten-hoe-nu-dan knaagden aan dat dekentje.
Dit dekentje – en dus mijn bankrekening of geldstroom – is mijn illusie van veiligheid.

Met elke betaling lijkt mijn rekening te slinken,
en wordt mijn dekentje dunner.
Wordt mijn controle minder.

Schijnbaar.

Hier kwam het vol omhoog:

Mijn overtuiging dat ik het moet weten.
Dat ik grip moet hebben. Controle.
Dat ik ‘pas veilig’ ben als ik zeker weet hoe de toekomst eruitziet.
Als ik ‘zekerheid’ heb.

Mijn schijnveiligheid.

 

De oude programmering

En ik voelde hoe diep die overtuiging zat.

Natuurlijk. Ik ken de collectieve overtuigingen maar al te goed.

Je moet wel realistisch blijven.
Je moet toch zekerheid hebben?
Dit is toch hoe de wereld werkt?
Je bent wel hier op Aarde en je moet gewoon werken.
Je hebt wel je verantwoordelijkheid te nemen.

Ja. Dat is wat ik geleerd had.
Dat is wat het oude systeem ons vertelt.

Maar wat als dat niet waar is?
Wat als ik dat niet kies als mijn Waarheid?
Wat als dat niet mijn realiteit is?

Ik voelde diep van binnen: dit is niet mijn waarheid.

 

Wat als het nooit over geld ging?

Ik weet dat dit dus niet ging over de bankrekening, het geld, of de angst voor tekort.

Dit ging over mijn overtuiging dat ik nog iets buiten mezelf zoek,
omdat ik denk dat ik het nodig heb.

En die overtuiging mag helemaal anders.
Want ik heb besloten dat ik al dat oude loslaat en voorbij de angst de vrijheid voel.
Ik heb besloten dat ik mezelf opnieuw programmeer.

Ik wil ontdekken wat er achter de angst ligt.

En als ik daarom vraag, om dat proces,
dan hoef ik ook niet verbaasd te zijn als dit zich aandient, toch?

Ik herinnerde me weer dat dit dan eigenlijk een prachtig cadeau is.

Dit is groei.
Dit is thuiskomen.
Dit is goud.

En dan gebeurt het...

En het cadeau dat ik vervolgens ook nog mocht uitpakken,
is dat er een prachtige cursus ontstond.

Over geld.
Over de triggers die eronder liggen.
Over hoe het kan werken als we daar voorbij bewegen.

- Eerst was ik nog aan het zoeken: Wat moet ik nu doen?
- Toen ging ik schrijven, loslaten, herprogrammeren.
- Vervolgens nam ik prachtige meditaties op.
- En toen gebeurde het…

Ik voelde ineens:
Nu ga ik alles doen. Ik ga door mijn angst heen en die hele hap betalen. Met Liefde. En vol vertrouwen.

En een uur later. kreeg ik een telefoontje van een opdrachtgever.

“Evelien, wil je een voorstel doen?”

Ja. Precies. Alles op exact het juiste moment.

En zelfs als dat telefoontje niet was gekomen,
dan was het ook goed geweest.

Want ik ben veilig.
In ieder NU moment word ik gehouden door iets veel groters
dan mijn trauma- en overleefdelen.

Dit hoort bij mij.
En er is – ik ben – iets veel groters.

Dat herinneren: daar ging het om.
Dit heeft me weer meer voorbij de angst en dichter bij de Waarheid gebracht.


Dank, kramp.
Dank, lichaam.
Dank. Voor de hernieuwde herinnering.


Ik ben Thuis.

Hier. Nu.

 

En jij? Waar wijst jouw kramp naar?

Welke angst komt steeds terug, en wat als dat een uitnodiging is om iets nieuws te ontdekken?