De reis naar binnen, de reis naar huis.

Een terugkijken op 2 jaar lang 'leren voelen'.

De reis samen duurde bijna twee jaar. Bleek achteraf. Want toen ik naar je uitreikte, had ik geen idee. Ik wist alleen dat ik stappen te zetten had.

Mijn adem zat hoog in mijn borstkas en mijn lijf probeerde me dingen te vertellen, maar ik wist niet goed wat. De osteopathie had me best al veel gebracht, maar het mocht zachter. Het mocht nog meer in de vertraging. Het mocht met nog meer aandacht. Aandacht om juist de subtiele boodschappen van mijn lichaam te kunnen gaan verstaan.

Ik ging googelen en kwam bij jou.

Vorige week voelde ik dat de cirkel rond was. Ik sta op de drempel naar de volgende fase in mijn leven en het klopt precies. Het klopt zo dat ik je toen vroeg. Het klopt zo dat je in mijn proces van de afgelopen twee jaar er was. Als een vertaler, als een richtingaanwijzer, als een 'spaceholder', zodat ik mijn eigen waarheid en wijsheid ten volle kon ontdekken.

En ik ervoor durfde te gaan staan.

We keken samen terug naar wat mijn hulpvraag was toentertijd. Ik kreeg kippenvel bij het terugkijken, want er stond:

> Ik wil ontdekken wat er te ontdekken is.

> Ik wil loslaten wat los mag.

> Ik wil zien wat gezien mag worden.

> Ik wil bij mijn emotie blijven i.p.v. reguleren.

> Ik wil bij mezelf zijn, ik wil voor mezelf gaan staan en bij mezelf blijven.

> Ik wil vol aanwezig blijven in plaats van mezelf terugtrekken en afsluiten.

> Ik wil vol mijn eigen ruimte innemen met een open hart. Nieuwe paadjes mogen ontstaan. In mij en buiten mij.

We hebben geen plan gemaakt. We hebben elkaar alleen maar ont-moet. We hebben gewerkt met wat er was. We hebben de spanning opgezocht. En in iedere ontmoeting gebeurde het van-zelf. Het is niet gepland, niet gestuurd, niet bedachten wat ik verlangde, heeft zich precies ontvouwen. Geen idee hoe, want we hebben alleen maar de stappen in het moment gezet. Wat gezien en gevoeld mocht worden in het moment, diende zich gewoon aan.

“Wat leeft er nu op dit moment in je?”

Vaak hoefde de vraag niet eens gesteld te worden, want op het moment dat ik bij jou de ruimte instapte begon het al. Een been begonnen te trillen. Een brok verdriet in mijn keel. Zwaarte in mijn schouders en nek. Of een ervaring diende zich aan om gedeeld te worden.

Beetje bij beetje leerde ik mijn eigen lichaam kennen. Beetje bij beetje leerde ik mezelf kennen. Ik leerde hoe ik naar binnen kon gaan. Hoe ik kon luisteren naar de wijsheid in mij. Hoe mijn lichaam met allergrootste en prachtigste metgezel is. Hoe ze het beste met me voor heeft en hoe ze alles veel beter weet dan mijn hoofd denkt te weten. Hoe ik op die wijsheid mocht gaan vertrouwen. Hoe spannend soms ook, omdat nieuwe paadjes nu eenmaal nieuw en daarmee spannend zijn. Maar die ook zo ontzettend bevrijdend zijn. Want wat een ruimte ontstaat er. Ik heb een ruimte in mijn eigen lichaam ervaren. In mijn ‘innerlijke landschap’. Een ruimte waar ik doorheen kan ademen, waar ik contact mee kan maken, waar ik mee kan praten, waar een wijsheid is die me gidst en laat voelen wat nog wel voor mij klopt en wat niet meer.

In ieder moment heb ik stappen gezet, gedurende de afgelopen twee jaar, die me bij mezelf lieten komen en blijven. Die me in staat stelden om oude trauma- en beschermingspatronen te transformeren en daarmee erbij te blijven, in plaats van uit te checken. Om aanwezig te blijven, voor mezelf én ook voor anderen. Want een uitgecheckte Evelien dient niet. Het dient mezelf niet. Het dient anderen niet. Ook een Evelien in oude patronen, van hard werken en zo hard haar best doen, dient niet.

Het gaat over overgave. Over vertrouwen. Over luisteren naar de dieper Wijsheid. Over luisteren naar de Liefde van het Leven zelf.

Het gaat over het peddeltjes in doen en mijn bootje laten meedrijven.

Soms dobberend op één plek. Soms sneller bewegend. Maar altijd op precies de plek waar het mag zijn. Omdat het echt goed is én er voor me gezorgd wordt. Ik hoef het niet te controleren. Ik hoef me ook niet meer aan te passen. Alles mag er zijn. Alles is goed. Zucht.

En juist dan kan je ook tot pijnlijke én tegelijkertijd hele mooie ontdekkingen komen. Dingen die ik ook niet had bedacht, maar die nu wel zichtbaar werden. Dingen die er al waren, maar bedekt waren gebleven. Dingen die gezien mochten worden. Het aankijken ervan: oh zo spannend, pijnlijk, moeilijk, onontkoombaar.

Ik kon maar één ding: mijn lichaam het me laten vertellen in ieder moment. Er was geen andere optie. Ik wist dat als ik nu mijn hoofd aan het roer zou laten, ik geen stap zou durven zetten. Ik kon alleen maar mijn lijf en mijn hart laten spreken. Niet nadenken over de toekomst, niet nadenken over de consequenties, alleen maar voelen in het nu, wat voor mij de waarheid was. Wat eerlijk was. Hoe pijnlijk en pittig ook. Dit was eerlijk. Dit was liefde. Al het andere zou gebaseerd zijn en blijven op angst.

Ik stelde mezelf dé vraag: kon en wilde ik straks terugkijkend zeggen dat ik uit angst had gekozen?

Dan zou de rest van mijn leven gebaseerd zijn op angst. En ik kon dat niet. Ik wil een leven gebaseerd op Liefde. Ook al ziet die Liefde er dan misschien anders uit dan ik me altijd had voorgesteld. Dit was mijn antwoord. Dit was mijn keuze. En het leven geeft me dus precies wat ik nodig had in ieder moment: de support, tools en space waarin ik naar binnen kon, kon gaan voelen en thuis kwam.

Tegelijkertijd kreeg ik volop ook mijn ‘praktijkmateriaal’. Het één kon niet zonder het ander. En ik had precies wat ik nodig had om hierdoor heen te kunnen bewegen. Ik heb zoveel support en liefde gevoeld. Van mijn lijf. Van mijn familielijn. Van mijn eigen Zijn. En van jou. Een zo’n scherpe, krachtige en heldere spiegel. Eerlijk. Open. Oprecht.

Lieve Jitske, al vaker uitgesproken: Wat was dit een creatie. Wat was dit een reis. Dank je wel voor het samen oplopen in deze voor mij zo bijzondere, heilige, periode in mijn leven. Er is een verbinding gelegd. Tussen ons. Maar bovenal tussen mij en Mij. Tussen mijzelf en mijn wijze, prachtige lichaam. Tussen mijzelf en mijn diepere Weten. En die verbinding wordt alleen maar sterker en sterker.

Ik ben Thuis gekomen.

In mijn bootje.

Stromend op mijn stroom.