Ik wil iets delen uit mijn proces.
Misschien herken je jezelf erin.

Zo.
Het was even stil hier.
Ik voelde een enorme trek naar binnen.

De afgelopen maanden mocht ik weer laagjes van mezelf afpellen.
Wat zijn overleefpatronen toch verweven in alles.

Blijkbaar mocht ik nog dieper zakken in onderscheidingsvermogen.
Alles waar nog lading op zit, laat zich zien.
Ik mag het zien, door-zien, herkennen en erkennen.

Ik las ergens:
Wanneer je voelt dat je tegen een upper limit aandrukt…
wie of wat mag er dan nog vergeven worden?

Tsja.
Vergeven.

Maar wat vergeef je dan?
De ander?

Het lijkt zo, maar het gaat daar eigenlijk nooit over.
Het gaat om de emotionele lading in mezelf oplossen.

En ja, ik ontdekte nog open lijntjes in mezelf.
Vooral van mezelf naar mezelf.
Want uiteindelijk is alles en iedereen een spiegel.
Van onszelf.

Als ik tóch nog vasthoud aan wrok, boosheid, gelijk willen hebben, pijn of juist die diepe angst…
waar zet ik mezelf dan vast?

En wie mag er dan werkelijk vergeven worden?
Juist.
Ikzelf.

En… ik mag de rouw volop nemen.
Ik héb de rouw volop te nemen.
Geen bypasses meer.
Ik kan dat niet meer. Op niets.

De rouwcyclus kwam op een nieuwe laag binnen.
Voor elk stukje rouw,
elke overtuiging die niet klopt,
elke pijnlijke ervaring,
en elke keer dat ik bij mezelf wegliep omdat ik dacht dat ik dan veilig zou zijn
— elke afscheiding van mezelf —
mag ik blijkbaar door dat proces heen.

Nog steeds?
Ben je er nu nóg niet, Eef?

Ach…
Ik glimlach maar. Naar mezelf.
Er is geen eindpunt; alleen maar meer potentieel dat wil openen.

Blijkbaar is er nog veel meer potentie die wil stromen.
Nou. Graag.

De cyclus doorloop ik — telkens sneller en helderder, dat is fijn:
van totaal onbewust, naar herkennen en machteloos voelen.
Daders of slachtoffers maken voelt veiliger dan machteloosheid
(en dat is oké — het is een fase).
Dan verdriet.
Dan rouw.
De rouw om mezelf.

En dan acceptatie… en vergeving…
… om er dan achter te komen dat er niets te vergeven was.

En ja, dat snapt mijn hoofd al lang.
Maar mijn lijf heeft het óók vol te nemen.

Op haar eigen tempo.
In haar eigen rouwcyclus.
Zodat de knoop uit mijn maag kan.
Zodat ze kan ontspannen.
Zodat elke cel in mijn lijf eigenwaarde en zelfliefde voelt.
In alles.

En dat is prachtig én pittig tegelijk.

Dat is rauw.
Rauwe rouw.
Om alles.
Om wat ik deed en niet deed.
Zei en niet zei.
En vooral om alles wat veel te groot was en ik niet kon beïnvloeden.

En dan… zachtjes… onder alles…
komt de rust.
Mijn ogen worden zacht.
Mijn lijf ontspant.
Ik voel dankbaarheid.
Voor elke ervaring.
Voor de nieuwe versie van mezelf die aan het wakker worden is.
Ruimer. Voller. Met meer Liefde.

Ik voel dat het goed is om weer wat te gaan delen.
Maar hoe het loopt…
ik laat het los…

We gaan het zien.

Ik wens je een heerlijke dag.