Het was zó duidelijk.
Zes jaar na mijn laatste intensieve training Systemisch werk voelde ik het:
ik wil een cirkel rond maken.
Ik gun mezelf opnieuw een traject.
Verdieping. Verankering. Aanscherping. Uitlijning.

Op de eerste dag startten we met ordening.
Een toneelzaal. 30 deelnemers en de uitnodiging om op het podium in de kloppende groep te staan.

Te grappig hoe mijn saboteurs direct met me aan de haal gingen.
De eerste groep: als je met groepen werkt en dit werk regelmatig toepast.
Hoor ik daar?

Ja. Eigenlijk wel.
Maar straks denken ze dat ik dit goed kan.
Straks wordt er iets van me verwacht.

Ik nam de gedachten waar en schudde mezelf wakker. “Kom op, Eef, natuurlijk hoor je daar. Opstaan.”
Deze vertraging op de lijn leidde ertoe dat ik als laatste het podium op stapte en daarmee systemisch op de eerste plek terecht kwam.
Ik was het me op dat moment nog helemaal niet bewust.

Vervolgens kreeg deze groep de opdracht zich te ordenen op volgorde van hoe lang je met deze materie werkt.
Opnieuw mijn hoofd en mijn saboteurs: oké, ik doe ik wel lang, maar zo lang voor mezelf. Zo lang met anderen nog niet.
Ik schoof een plek naar links op.
Hoe voelt het hier?
Zucht. Ja, dit voelt comfortabel.

En toen keek ze me doordringend aan.

“Evelien, ken je dit patroon ergens van?”

Het kwam diep binnen.
Au. Dit is mijn patroon. Dit is zo oud.
Dit is het kind in mij met een overleefpatroon van onzichtbaar maken. Van aanpassen. Van pleasen. Van mezelf klein maken. Om maar veilig te zijn.
Het doet alleen niemand recht.
Het deed niemand recht in het verleden.
En het doet zeker nu niemand recht.

Het heeft niets met ego te maken. Niets met groter, kleiner, beter, minder goed. Niets met dit alles.
Dit is de beweging van de ziel. Dit is – slechts – de systemisch kloppende beweging.
Als ik er als langste mee bezig ben (en dát was de vraag), dan heb ik mijn plek in te nemen.
Mijn buurvrouw en ik wisselden van plek.
En direct voelde ik niet alleen in mezelf een golf van rust.
De golf van rust ging over het hele podium, door alle 30 mensen die daar stonden en getuige waren van mijn proces.
Het innemen van de kloppende plek – of dat nu de eerste, de tweede, of de laatste is, daar gaat het niet om – doet het hele systeem recht.
Nooit zó voelbaar in mijn systeem als toen.

De beweging is gemaakt.
Nieuwe neurale paden zijn geactiveerd in mijn zenuwstelsel:
Ik sta. Op de kloppende plek.
Ik sta.
Ik ben.
En ik blijf.

En zo is het.