De dans van het ego
Het is telkens weer mijn proces.
Waar ik nog gehecht ben. Waar ik vasthoud.
Waar mijn overleefdeel naar zekerheid grijpt.
Ik nam afscheid van een relatie die me diep dierbaar was.
Niet omdat de liefde weg was. Maar omdat ik wist:
dit houdt ons allebei klein.
En daarachter… ligt iets groters.
Maar mijn hoofd wist het niet. Mijn hart wel.
En ja, daar was ook de angst.
Bindingsangst. Verlatingsangst. De dans van het ego.
Het mocht allemaal worden losgeknoopt — door te voelen.
Niet fixen. Niet forceren.
Maar erdoorheen ademen.
Want dit ging niet over hem. Dit ging over mij.
Een nieuwe kern
Ik liet me vallen in wat ik normaal zou wegduwen.
En precies dáár vond ik ruimte. Vrijheid. Zachte kracht.
Ik voelde: dit mag mijn proces zijn.
Een next level dient zich aan.
Maar voor ik iets kon delen, mocht ik eerst zelf naar de wortel.
De kern van het lijden —
ligt in een diep collectief gevoel van afscheiding.
Van de Bron. Van de Schepper. Van wie ik werkelijk ben.
En wat als ik het dáár beetpak? Daar herprogrammeer?
Op het niveau van mijn Hoger Bewustzijn?
Het veld opent zich vanzelf
Terwijl ik werkte aan The Ego Untangled / Het ego ontward,
begon het veld zich vanzelf te openen.
Zoals altijd:
het thema dat ik overdraag, is ook mijn eigen pad.
Tijdens de driedaagse die zij begeleidde, deelde ze over vorige levens
waarin ze werd gevraagd Hem te volgen — en het niet kon.
Ze kon de vorm niet loslaten.
Dit gaat helemaal over je overgeven aan je eigen Hoger Bewustzijn,
aan de Schepper,
wat — in Essentie — één en hetzelfde is.
Dit gaat over het overstijgen van het beperkende menselijke denken,
de overlevingspatronen,
het menselijke ego.
En ineens wist ik: dit is ook mijn verhaal.
Mijn ego hield vast aan veiligheid, zekerheid, controle.
Toen kwam de vraag:
Waar houd jij nog controle vast?
En ik wist het meteen:
“Als ik maar veilig ben. Als ik maar een plek heb waar ik kan zijn.”
Ah. Wie in mij zegt dat?