De magie van het systemisch kijken.
De magie van het opstellingenwerk.

15 jaar geleden opende zich voor mij een magisch veld.
Terwijl ik met mezelf in een enorme verstrikking zat, werd ik gevraagd om representant te zijn voor een dame die haar familiesysteem opstelde.
Ik weet nog dat ik dacht: ‘nu moet ik het wel goed doen. Voor haar.’
En het moment dat ik in de opstelling stapte, was het alsof alles veranderde.
De energie.
Mijn beeld.
Ik zag mijn eigen verhaal. Ik zag de spelers in mijn eigen script. Dit was mijn film. Huh? Ik stond toch voor haar? Maar dit gaat vol over mij.
Tsja.

De opstelling ontvouwde zich.
Er was een lege plek. Er miste iemand. Big time.
De dame waarvan ik vooraf al had bedacht dat ik – als ik aan de beurt zou komen – haar zou vragen om te staan voor mijn moeder, werd door de begeleider gevraagd de lege plek te vullen.
Zij ging staan. Ik keek in haar ogen en ik wist het meteen: ‘mama’.
Zucht. Mama.

Mama, ik heb je zo gemist.

Een laatje dat zo lang al zo dicht had gezeten, begon open te gaan.
Nu pas begin ik dit te voelen:
Mama, ik heb je gemist.
Mama, onbewust heb ik je in alles gezocht.
En het was te pijnlijk.

Mijn overleefdeel had het laatje diep dicht gedaan, omdat het verlies – voor het kleine meisje – veel te overweldigend was.
En hier ging het voor het eerst open.
Mama.

Het was het begin van een reis van zelfontdekking.
Want het wegstoppen van mama – en daarmee ook van papa – is een overleefreactie, maar niet echt een goed idee.
Het is het wegstoppen van mezelf geweest. Immers, ik kom 50% van mijn moeder, en 50% van mijn vader. Dat is zo en dat blijft zo, ook al zit er een pijnlijk verhaal aan gekoppeld.
Het gaat over de volledige acceptatie van dat verhaal.
Al het mooie, al het ogenschijnlijk minder mooie.

In de afgelopen 15 jaar is het laatje open gegaan. Langzaam, precies goed, zodat het voor mijn lijf, voor mijn hele systeem, te doen was. Langzaam maar zeker kon ik meer mijn kloppende plek innemen. Langzaam maar zeker kon ik mijn overleefpatronen, mijn pijn, mijn trauma integreren, om mijn gezonde deel te leren kennen.
Het vraagt een gezond deel om een helder tegenover te zijn. Meer en meer voor mezelf en meer en meer ook voor mensen om me heen.
Want de helende beweging naar de kloppende plek en de volledige acceptatie, in al mijn cellen, van wat is, heeft me zoveel gebracht.

En dan komt het vanzelf op je pad.
Dan nodigt het leven me vanzelf uit om er weer van door te geven.

Ik ontmoet Lydia, die dezelfde liefde voor dit ‘opstellingenveld’ heeft.
Alle informatie, opleidingen én verdieping in mezelf dienen zich vanzelf aan. Ik neem het dankbaar met beide handen aan. De afgelopen 15 jaar zijn één helende reis geweest.

En dan, als de tijd precies goed is, komen de vragen.
Vanzelf.

Mijn antwoord?

Dat is er steeds maar één:

How can I serve?

En nu ik op deze prachtige plek mag wonen, hoe kan die plek bijdragen?
Afgelopen zaterdag opende deze plek zich voor een prachtige opstellingenmiddag.
Wat was het een mooi moment.
Er is meer over te delen, dat volgt nog wel.

Voor mij voelde het in ieder geval opnieuw als een nieuwe start.
Een nieuw begin.
Met mooie mensen en helende bewegingen.

Ben benieuwd waar dit verder toe gaat leiden.