Over kleine momenten die grote deuren openen.
En hoe oude gevoelens je terugbrengen naar je Essentie.
Juist op dagen waarop alles ‘gezellig’ hoort te zijn,
kunnen oude stemmen opkomen.
In dit verhaal neem ik je mee
in mijn reis van oude patronen,
diep innerlijk werk
en het herinneren van wie ik werkelijk ben.
Dit is mijn verhaal. Ik deel het omdat je je er misschien in herkent.
Er komen thema’s op in mijn leven.
En ik kan simpelweg niet anders dan de diepere lagen induiken.
Alles is een spiegel.
Alles een reflectie.
Wat wil me dit vertellen?
Dus ik ga.
Dat is blijkbaar hoe ik bedraad ben, hoe het werkt voor mij.
Hoe mijn brein werkt, en mijn hele zenuwstelsel reageert.
Wat gebeurde er hier nu werkelijk met mij?
Niets is voor niets.
En ik pak de cadeaus die het leven me toewerpt graag uit.
En dan — om het te verankeren in mezelf — schrijf ik.
Leg ik het vast. Geef ik het woorden.
Om het echt te laten landen.
Om elke cel in mijn lijf en ziel mee te laten trillen met de waarheid die zich aandient.
En zo herken en erken ik.
Doorzie ik steeds meer de patronen en dynamieken.
Liefdevol en zacht.
Ik trek dan vanzelf de informatie aan die daarbij past.
En wat wil?
Ik was net begonnen aan een audio-cursus over het menselijk ego.
En precies op dat moment vond ik in een boek stukjes die zó kloppend waren.
Kleine puzzelstukjes in het grotere verhaal.
De kleine puzzelstukjes in mij.
Het ego.
Of beter: het overleefpatroon.
En nog dieper: het kleine meisje in mij.
Of in jou. Of het jongetje, natuurlijk.
Bevroren in de tijd. Vijf jaar oud.
Waar voelen ‘niet kon’.
Omdat voelen voor jezelf betekende dat je iets anders voelde dan wat papa of mama van je vroegen.
En dat was onveilig.
Omdat zij het niet konden zien of dragen.
En dus raakte dat kind in de war.
Omdat wat het voelde iets heel anders was dan wat het zag of hoorde.
En in die afhankelijkheid werd dat onveilig.
Onveilig voelde als: ik ga dood.
En precies die angst — die doodsangst — leeft nog in je.
Ze roept. Hij roept.
Om gezien te worden.
Want de energie, de frequentie, de ervaring…
is nog steeds levend aanwezig in je systeem.
En de onzichtbare, onbewuste magneet in ons zoekt voortdurend naar manieren om dit alsnog goed te maken.
Ja, dit hoort helemaal bij mij.
En het is niet wie ik werkelijk ben.
Als de angst opkomt...
en nu met de Paasdagen komen de stemmen ook.
Iedereen is gezellig met elkaar.
En ik ben ‘alleen’.
Pfoei, dat is oud.
Ongenuanceerd. Alles. Iedereen. Nooit. Altijd. Alleen.
Dat zijn woorden van een kind.
Dat is de energie van het oude verhaal.
Want het eerlijke verhaal is:
Ik vond het ‘gezellig met elkaar’ helemaal niet zo fijn.
Nu weet ik: ik ben niet bedraad voor zoveel prikkels.
Ik word er niet blij van.
Dus was ik er wel, en was ik er niet.
Ik voelde het niet bewust, maar trok me terug.
"Eef is weer lekker gezellig vandaag."
Nee, inderdaad.
Ik was ook niet gezellig — want het was niet voor mij bedoeld.
Ik floreer bij 1-op-1. Intiem, dichtbij, echt, open.
Waar het écht over iets gaat.
Ik krijg het benauwd van ‘meer’ en oppervlakkig.
Maar ik dacht dat het zo hoorde. En ik paste me aan.
En nu...
nu...
alles is een spiegel.
Nou, dit is de spiegel waar ik vandaag in kijk.
En ik begrijp — juist nu met Pasen — dat ze zich laat horen.
Ik werd wakker met onrust in mijn buik,
en een wat gejaagd gevoel.
"Ach lieverd, wat wil je me vertellen?"
En dit popte zo op.
Ja, juist deze dagen, waarin ‘iedereen het altijd gezellig heeft’
en ik nu ‘alleen’ ben —
komt ze op.
En op het niveau van mijn overleefdeel weet ik werkelijk niet hoe het leven zal gaan zijn.
Niet dat ik dat ooit wist, maar toen had ik tenminste de illusie.
Ze heeft me al eens eerder duidelijk laten voelen:
Niet meer zonder mij.
Nooit meer zonder mij.
Dus ook nu stop ik.
Angst is altijd van haar.
Zij wil me veilig houden in de toekomst,
of voelt iets bij het verleden.
Schuld, schaamte, angst — dat is allemaal daar.
En dat los je niet op door het weg te drukken of te onderdrukken.
Alleen maar door te omarmen en vast te houden.
Te doorvoelen.
En dan komen de mooiste boodschappen door.
Ze hoort bij mij.
Ze is deel van mij.
Dus ik luister, ben stil, en geef haar alsnog wat er eerder niet was.
Wat ik herken — en wat zovelen van ons herkennen — zijn die oude patronen. Die automatische reacties van de 'kleine ik'.
Zodra iets schuurt, iets pijn doet, gaan we:
Tsja. Volledig ik.
En dat mag zacht worden gezien. Niet als fout. Niet als iets dat weg moet.
Maar als een echo van iets ouds dat liefde nodig heeft.
Van afgescheidenheid naar Zelfherinnering
En…
ik doorzie ook het grotere plaatje.
Want zij — mijn kleine meisje, mijn overleefdeel — is een deel van mijn mens-zijn.
Een deel van mijn avatar.
En er is iets veel groters.
Een groter verhaal.
Een oorzaak waarom we uit het lood zijn geraakt.
Waarom het niet vanzelfsprekend is dat zij — als deel van mij —
een ander deel lijkt te zijn dan wie ik werkelijk ben.
Want wie ik werkelijk ben…
is volledig afgestemd.
Vol vertrouwen.
In volle overvloed.
In diep weten.
In ontspanning.
In zachtheid.
In liefde.
Er is dan alleen maar NU.
Geen zorgen over een toekomst die niet bestaat.
Geen oordeel over een verleden dat precies klopte.
Op dat niveau voel ik alleen maar:
Ik bén. En dat is genoeg.
Maar in deze ervaring hier op Aarde,
in deze ‘frequency gevangenis’,
zijn we afgesneden geraakt van dat weten.
Van die bedding.
Dit is een prison planet geworden.
Een realiteit waarin afgescheidenheid normaal werd.
Waarin controle, manipulatie, schuld en schaamte zijn ingebouwd in het collectief.
En daar ligt de diepste wortel van het overleef-ego.
Daar ontstond de afgesnedenheid van het Zelf.
Daar begon het meisje in mij te geloven dat ze het alleen moest doen.
Want de verbinding met wie je werkelijk bent —
met je Bron —
was niet meer vanzelfsprekend voelbaar.
En wat je niet meer voelt, denk je kwijt te zijn.
En dus begon je te zoeken.
Buiten jezelf.
In prestaties. In relaties. In hard werken.
In spiritueel ‘beter’ worden.
In bewijsdrang of je juist onzichtbaar maken.
Maar niets daarvan is fout.
Het is het spel.
Als je dit eenmaal begint te zien,
dan voel je ook:
alles in deze wereld is geprogrammeerd.
Frequenties. Trillingen. Codes.
Eentjes en nulletjes in een systeem.
Het spel waarin wij spelen —
waarin jij incarneerde als deze unieke avatar —
zit vol patronen en programma’s.
En nee, het is niet eenvoudig.
Want je zit in een collectief veld.
Maar weet je wat magisch is?
Wat jij in jezelf herprogrammeert, verandert het geheel.
En wat jij in het collectief heelt, verandert jouw innerlijke bedrading.
Jij bént dus de sleutel.
Jij bent het punt waarop realiteit verschuift.
Als je het oude niet meer voedt.
Als je de Liefde kiest — steeds opnieuw.
Als je het programma stopt door het te doorzien.
Dan…
stop je met pleasen.
Stop je met vechten.
Stop je met klein houden of groots willen zijn.
Dan bén je gewoon.
Dan leef je niet meer het oude verhaal,
maar herinner je je het nieuwe.
Dat er altijd al was.
En dan kun je je leven op een totaal ander level gaan leven.
Niet vanuit moeten.
Maar vanuit Zijn.
Dit is precies waar voor mij Pasen over gaat. En elke dag over gaat.
Maar deze dagen zijn dan een soort extra ankerpunt misschien.
Ik herinner me een moment van zo’n tien jaar geleden — op Goede Vrijdag.
Er kwam een stroom van Liefde door me heen, om me heen:
“Het is allemaal al gedaan.”
Ik hoef werkelijk niets.
Ook toen voelde ik de onvoorwaardelijkheid van Liefde.
Ik kon het nog niet goed duiden, want waar ik vandaan kwam, ging het nog veel over schuld en zonde.
Maar het gevoel was totaal anders.
Het gevoel was: onvoorwaardelijkheid.
In de afgelopen jaren is er zoveel voor me opengegaan.
Ik voel een immense Liefde — op lagen die ik nauwelijks onder woorden kan brengen — voor mijn Schepper, voor Divine Father.
En nee, dat is niet de God van de Bijbel.
Daar knijpt mijn maag zich samen.
Het voelt anders…
Ruimer. Groter. Vrijer.
Voorbij de grenzen van deze frequentie-gevangenis.
En Jezus?
Voor mij voelt het als: Divine Father, geïncarneerd.
Niet om schuld of zonde op te lossen.
Niet omdat er iets fout was gedaan.
Maar omdat schuld, angst — het overleef-ego van de mens —
was ingeprogrammeerd in dit veld.
De woorden “Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?”
waren niet van Hem.
Hij representeerde. En startte daarin een compleet nieuwe realiteit.
Het waren de woorden van de collectieve programmering.
De echo van de afgescheidenheid in de mens.
Dít was de diepste herprogrammering.
En toen…
de drie dagen van donkerte.
Een afdaling naar de diepste frequentielagen van de mensheid —
niet om te lijden, maar om van daaruit
een nieuw raster, een nieuwe frequentie, in de Aarde te brengen.
Want alles is bewustzijn.
Alles is energie.
En alleen bewustzijn van die grootsheid
kan dit werk doen.
Het ging niet om de persoon.
Niet om de leer.
Maar om frequentie.
Om her-innering.
Om een veld van Liefde dat er altijd al was —
en altijd zal zijn.
En het gaat ook om ons.
Onze mogelijkheid om te kiezen.
Voor het oude — de bekende, beperkte realiteit.
Of voor het nieuwe — waar vrijheid, verbinding en heelheid woont.
Maar…
dat vraagt bewust-zijn.
Want anders draait het programma gewoon verder.
En zijn we 5-jarigen in een volwassen lijf,
die het oude verhaal blijven uitspelen.
En nee, dat klinkt niet fijn.
Voor het ego is dit lastig.
Want: “Eef, wil je zeggen dat ik eigenlijk niet bewust kies?”
“Dat ik denk dat ik het goed doe — maar dat de patronen nog steeds draaien?”
Ja.
Dat wil ik zeggen.
Tegen jou.
En tegen mezelf.
Want we kiezen meestal niet écht.
De programma’s runnen de show.
Tot we het gaan zien.
En als je het eenmaal ziet…
kun je het niet meer niet zien.
Dan komt er een keuze:
Wil je erin blijven?
Of wil je het bij de wortel aanpakken —
en een compleet nieuwe manier van leven ontdekken?
Van heel zijn.
Van thuiskomen.
Van leven vanuit je ware Zelf.
Deze dagen gaan daar voor mij over.
Ik zak in deze lagen.
Ik ben.
Ik adem.
Ik ontvang.
Ik kijk wat er stroomt —
en vertrouw op wat zich opent.
En dat ik dat mag doen…
Met dit uitzicht, in deze energie…
Amai.
En binnen die ruimte,
met liefde voor mijn human avatar,
voor het Kleine meisje in mij,
voor alle delen van mij,
vraag ik:
Wat zou Liefde nu doen?
Wat zou Zelfliefde nu kiezen?
En ik laat me leiden.
Door mijn Essentie.
Door mijn Hoger Bewustzijn.
I have one human to take care of.
Wat mag ik dan nu doen?
Ik wens je heerlijke Paasdagen.
Met al je geliefden —
en vooral met al die prachtige delen van jou,
in jou.
The Source.guide is een creatie vanuit liefde, tot leven gebracht door:
Yes Creation BV
Ooiweg 7
7312 AK Apeldoorn
We horen graag van je.
Je kunt ons ook hier vinden:
Facebook | Instagram | LinkedIn
Naar boven