En dan… nog dit.
Dank, aan jullie allemaal, die hier zijn, die dit lezen:
Ik voel zoveel ontroering. Dankbaarheid.
Voor ieder van jullie.
Voor iedereen die er al jaren is.
Sinds de eerste prayer in de Signal-groep.
Sinds het delen op Telegram.
Voor jullie, die me aanmoedigden — of al vanaf het begin, of misschien pas recentelijk.
Ik ben dankbaar.
Voor iedereen die instapte, uitstapte, bleef.
Voor alle spiegels. Voor alle moed.
Want geloof me…
wat er misschien vanzelfsprekend uitziet,
is het allerminst.
Mijn overleefstrategie was er altijd één van pleasen.
Talent? Heel goed kunnen voelen.
Maar in de verwrongen ego-angst-staat versmolt ik volledig met de ander.
Waar ben ik? Wie ben ik?
En dan: spreken vanuit mijn waarheid…
dat vroeg van alles.
Zoveel reprogramming-sessies,
zoveel hobbels die zich lieten zien —
en juist daardoor…
kwam ik steeds dichter bij mezelf.
Vanaf 1 januari ben ik bijna dagelijks gaan delen via social media.
Nu voelt het natuurlijk, maar ook dat was het niet.
En zo is elke stap er weer één buiten mijn comfortzone.
En op 1 april stond The Source App live.
En sindsdien…
ben ik nog vrijer geworden dan ooit.
Ik voel een enorm veld opengaan.
In mij stroomt het.
En om mij heen wérkt het.
Ik deel hieronder graag wat er gebeurde sindsdien.