Over wat er gebeurt als je afgestemd gaat ondernemen — en je hele lijf zegt: dit klopt niet meer.

Blijkbaar mocht ik deze week nog een extra rondje maken. 

Ik had me ingeschreven voor een dag over vrouwelijk ondernemerschap.
Daar zat ik. Thuis. Online. Helemaal klaar.
Maar zodra ik begon te luisteren… ging mijn hele lijf dicht.
Van keel naar hart naar buik. Dicht. Verstard.

Vroeger? Dan bleef ik zitten. Luisteren.
“Het zal wel aan mij liggen,” dacht ik dan.
Doorzetten. Dóór.
Maar nee. Niet meer.

Na een kwartier besloot ik: dit klopt niet voor mij.

Een paar dagen later: hetzelfde verhaal.
Een webinar over adverteren. Facebookfunnels, leads, conversie.
En weer: dicht. Dichtgeslagen. Mijn hele systeem ging op slot.

En ik vroeg me af:
Wat maakte dat ik me hiervoor opgaf?
Wat maakte dat iets in mij dacht dat ik hier nog iets te halen had?

Of misschien…
was dit precies de ervaring die ik nodig had
om nóg dieper mijn eigen waarheid te voelen.

Want ik luisterde… en mijn hele systeem resoneerde op één ding:
dit is niet mijn realiteit.

Zonder oordeel. Echt.
Het is prima. Voor wie erop resoneert.
Maar ik weet nu: dit is niet mijn pad.

Een paar maanden geleden stelde ik mezelf de vraag:

“Wat is een marketingstrategie die klopt?”

Maar zelfs die vraag… klopte eigenlijk niet.
Marketing-strategie? Seriously, Eef?

En toen… die nacht… had ik een droom.

Ik zag een YouTube-filmpje van een vrouw die haar cursus aanprees.
Achter haar stond een whiteboard.
Het beeld was rommelig. En in mijn droom werd ik lucide.
Ik wist: dit is niet zomaar een droom. Hier zit iets in.

Ik zoomde in.
En daar stond het. Duidelijk en glashelder:

Marketingstrategie:
Deel gewoon van alles wat er ís.

Punt. Raak.

Alles wat ís.
Wat stroomt, als ik hier zit. Op deze plek. In deze staat van zijn.
Alles waarin ik afgestemd ben.
En verder… niets.

Alles laat ik los.
Geen plan. Geen strategie. Geen funnel. Geen truc.

Blijkbaar is mijn rol om dit in het veld te brengen.
Vanuit de frequentie van wie ik ben.
Wie erop resoneert, komt vanzelf.

Daar hoef ik zelfs niets voor te doen.
Geen verwachting. Geen druk.
Want het gaat niet om 3D-resultaat.
Het gaat om paden die zich openen in het collectieve veld.

Het is, omdat ik ben.

En dat is genoeg.

Dat ik het heerlijk vind om te delen — van alles wat er is —
dat is een vreugde. Een innerlijke ‘ja’.
For the joy of being alive.

En als mijn overleef-ego het tóch spannend vindt?
Dan houd ik haar. Liefdevol.

Dan kijk ik naar het nu. Naar deze projectie. Deze spiegel van mezelf.
Mijn realiteit is — terwijl ik dit schrijf — overvloed. Vrijheid. Dankbaarheid.

Hoeveel overvloed wil je ontvangen, Eef?
En als alles een spiegel is… hoeveel overvloed bén je dan?

De dankbaarheid stroomt.
En dat alleen… is zó genoeg.

Everything else takes care of itself by itself.

Ik heb de webinars afgesloten met een glimlach.
En ik ben de tuin in gaan kijken.
Wat een cadeaus.