De Eerste Tekenen van Verandering
Misschien ken je het. Heb je ervan gehoord, of heb je het zelf gevoeld.
Een punt in je leven waarop alles begint te schuiven.
In Human Design heet het het ‘midlifepunt’.
Ergens tussen je veertigste en je vijftigste zit ‘ie. Meestal.
We begrijpen het vaak niet goed. Dan wordt het midlifepunt, midlifecrisis.
We kijken er dan een beetje meewarig naar: ‘Ach ja… hij heeft zeker een midlifecrisis’. En dan lachen we erom. Ofzo.

Het is echter niet zomaar iets.
Het is de roep van je ziel.
De liefdevolle roep van je ziel dat het tijd wordt om goed te gaan kijken, om naar binnen te gaan, om te helen, om het roer om te gooien en te gaan doen waar je voor kwam.
Te doen wat je met je Ziel, met jezelf dus, had afgesproken te doen in dit leven.

De Angst Voor Verandering
En daar zit ‘ie. Want een roer omgooien? Ammenooitniet.

Veel te spannend.
Voor ons overleefdeel.

Ja, want dat is het inderdaad. Superspannend.

En dan gaat ons overleefdeel trucjes uithalen.
Het gaat bagatelliseren.
Dat het wel meevalt.
Dat je dit niet echt voelt.
Dat het nog wel gaat zo.

Of het gaat andere copingstrategieën inzetten.
Onderdrukken. Verdoven. Nog harder werken. Nog meer zekerheid zoeken. Nog meer afleiding in de buitenwereld zoeken.
Of in de stabiele zijligging blijven liggen.
Vingers in je oren. Lalalalala… Hier is niets aan de hand. Vooral doorlopen en niet kijken hier. Alles is oké.

Terwijl je diep, diep van binnen weet dat het niet oké is.
Dat er iets roept.
Dat er iets gezien wil worden.
Dat er iets is wat ergens over gaat.

En oh, wat kan dat spannend zijn.
Want als dit niet meer zeker is? Wat dan nog wel?

Zo heb ik het ook best lang volgehouden.
Met mijn angstige hechtingsstijl was hard werken mijn overleefstrategie geworden. Als ik maar hard genoeg mijn best deed, dan was ik veilig.
Niet dat ik me er toen bewust van was.

Alles in mijn buitenwereld begon me uit te nodigen om naar binnen te gaan.
Om te gaan kijken naar wat gezien wilde worden.
Om uit mijn freeze en overleefstand te komen.
Om de verbinding met mezelf te gaan hervinden.

Maar oh, wat durfde ik niet.
En oh, wat was er wat voor nodig.

De Innerlijke Onrust
Want tsja… daar ga je dan.
Ik kon voelen dat er dingen in beweging kwamen. En ik had geen idee wat er gaande was.
Nu achteraf kan ik zeggen dat in een relatief korte tijd zich een enorme spanning in mezelf opbouwde.
Net voordat ik 40 zou worden, werd alles in mij onrustig.
En ik kon er niet omheen.
Geen stabiele zijligging meer voor mij.

De roep in mij was zó sterk, dat ik simpelweg niet anders meer kon dan gaan kijken.

Maar oh, wat kwam er een angst omhoog.
Mijn overleefdeel ging vol aan de bak.
Alles om mij veilig te houden op de oude vertrouwde plek.
Niet dat die plek comfortabel was, maar het was in ieder geval bekend. En dus veilig, volgens mijn overleefdeel.

En vanuit een diep innerlijk schudden, begon ook mijn buitenwereld te schudden.
In relaties herkende ik mezelf en de ander niet meer.
Het werk en de daaraan gekoppelde schijnbare veiligheid dreven in rap tempo van me af.
En angst overviel me.

Angst voor tekort, voor verlies.
Angst voor het onbekende. Angst om de grip te verliezen.
Angst voor de toekomst.
Angst voor de angst.

Het Moment van Ontwaken
En precies toen…
… toen vond ik de broodkruimels die mijn Ziel zelf had neergestrooid.
De kruimels om de weg terug te vinden. Naar meZelf.
De kruimels om heel te worden.
En de kruimels om Thuis te vinden.

Er ging een compleet nieuwe verbinding open en ik ontdekte zoveel meer van mezelf.
Precies de informatie, de voeding die ik nodig had, kwam op mijn pad.
En ik besloot er vol in te gaan.
Want aan alles voelde ik dat dit was wat ik te doen had.
Mijn lijf was heel helder: mijn hart ging zo ontzettend open.
En terwijl mijn hoofd er niets van begreep en allerlei argumenten aandroeg om toch vooral dit niet te doen, kon ik niet anders.
Hier was iets gaande dat veel groter was dan mijn ‘human mind’.
Dit was wat ik zocht.
Dit was mijn eigen heilige proces van ont-dekken van mezelf.
Ik vond de verbinding met de Bron, met compleet nieuwe frequenties die ik nooit eerder had ervaren. Er opende zich heel veel nieuwe lagen in mijn realiteit en ik voelde wat ik toen nog echt niet begreep: er is een deksel van af.
Een deksel van deze matrix. Van het potje waar we als mensheid in zitten en ik kan verbinding maken met iets veel groters, ruimers, krachtigers dan ik ooit ook maar voor mogelijk had gehouden.

De Reis naar Heelheid
In de zes jaren daarna werd ik een spons.
Nu ik dit had ontdekt, wilde ik dit verwelkomen, omarmen, bekrachtigen, verdiepen, belichamen.

En daar was wel wat voor nodig, want ik had veel bevroren energie in mijn systeem.
Ik mocht mezelf gaan resetten.
Om niet alleen een compleet nieuw perspectief te leren kennen, maar het mezelf ook helemaal toe te eigenen. Ja, te belichamen. In iedere cel.

Het Belichamen van Mijn Ware Essentie
En het was geen werken.
Er was geen enkele sprake van wilskracht.
Het was een diep verlangen van binnenuit. Ik kon simpelweg niet anders.
En alles wat er voor nodig was, aan informatie, mensen, middelen, tijd, kwam zo mijn ervaring in.

En ja. Het heeft impact gehad. Grote impact. Want ik ben er enorm door veranderd.
Dus dan verandert ook mijn omgeving. Hoe moeilijk en onbegrijpelijk dat er aan de buitenkant ook uit kan zien;
het is de roep van mijn ziel en ik kan simpelweg niet anders dan die roep volgen.

Het is mijn roep om te worden – te zijn – wie ik werkelijk ben.
Om me te herinneren wie ik werkelijk ben.
En vanuit daar – vanuit die plek buiten de matrix – mijn menselijke ervaring hier ten volle te leven.

Ja. Luid en duidelijk; dit was mijn midlifepunt.

Mijn midlife-punt was het moment waarop ik mijn ware essentie begon te herinneren.
Het was het begin van een reis naar heelheid, naar het belichamen van mijn eigen goddelijke essentie in elke cel van mijn lichaam.
Het was mijn reis van het omarmen van al die delen in mij; mijn traumadeel, mijn overleefdeel en zo mijn gezonde deel de volle ruimte geven.
Het was mijn reis om mijn weg naar Huis, naar waar ik écht vandaan kom, te vinden.
Om te herinneren wie ik werkelijk ben en wat mijn verbinding is met ‘Al-Dat-Is’, mijn Goddelijke Ouder.
Om te herinneren wat ik hier kom ‘doen’, namelijk mezelf zijn.
Voorbij alle structuren, systemen, maatschappelijke do’s en dont’s.
Voorbij alles wat zo echt lijkt, maar wat alleen maar dient om de weg naar Huis te vinden.

Een Uitnodiging voor Jouw Reis
En als dit je aanspreekt,
en je voelt ergens dat je Ziel fluistert, of roept,
of je wilt gewoon ontdekken hoe je je Hoger Bewustzijn kunt verstaan,
hoe je voorbij je angsten kunt gaan, uit de ‘stabiele zijligging’ kunt komen,
en hoe je je kunt herinneren wie je werkelijk bent,
ik leg mijn reis vast,
op zo’n manier dat je je eigen reis kunt maken,
zoals past bij jou.

En je bent zo welkom om samen op te lopen.

In becoming whole again:
we are in this together.

In liefde,
Evelien