Niet te stoppen. Niet tegen te houden.
Wat mijn hoofd er ook van vond.

Ineens was het moment daar.
Mijn midlifepunt.
Onmiskenbaar aanwezig, niet te negeren, alleen maar te volgen.

Ik weet niet hoe dit bij anderen gaat.
Maar wat ik wél weet, is hoe vaak we de signalen niet goed verstaan.
Omdat ons hoofd in de weg zit.
Omdat we het contact met ons lijf zijn verloren.
Omdat onze overlevingsstrategieën zo diep verankerd zijn, dat we de stuwing niet eens opmerken.

En wanneer die stuwing er wél doorheen komt, krijgt het vaak een andere vorm.
Burn-out.
Ziekte.
Gedoe.
En dat verdoven we dan weer op allerlei manieren.

Maar als we alleen dat bestrijden, missen we de essentie.
Want die stuwing dient een doel.
Het is je ziel die roept.

De roep die niet te negeren was

Bij mij kwam het met een bijna voelbare knal.
Een aaneenschakeling van momenten in een korte tijd.
Ik voelde alles in mezelf verschuiven.

Jarenlang had ik al aan mezelf gewerkt. Ik had traumawerk gedaan, diep gevoeld en onderzocht.
En toch, de echte shift – dat wist ik toen nog niet – stond op het punt zich te ontvouwen.

De omstandigheden waren er klaar voor.
Ik zat hart-stik-ke vast.
Kneiter vast.
Ik sliep niet meer.
Angst overheerste in alles.

Ik moest iets.

En van het één kwam het ander.

De weg naar Huis

Achteraf voelt het als een perfect georkestreerd pad.
Alsof mijn ziel zelf de broodkruimels had neergelegd zodat ik mijn weg terug kon vinden.

Ineens kwamen er nieuwe perspectieven op mijn pad.
Nieuwe informatie, nieuwe inzichten.
Dingen die ik niet kende – sterker nog, dingen waarvan ik had geleerd dat ze onveilig waren.

Mijn hoofd sloeg alarm.
Mijn overleefsysteem ging loeien.
"Dit is gevaarlijk terrein."
"Dit is buiten de comfortzone."
"Dit kan me iets kosten."

Ik voelde het meteen.
Ik wist het meteen.

Ja, dit gaat me ook echt iets kosten.
Dit gaat me alles kosten wat vertrouwd is.
Wat zo gewoon lijkt.
Hoe ik het altijd gedaan heb.
Hoe ik het geleerd heb.
Waarvan ik dacht dat het de waarheid was.

Waar ik zo aan vasthield, omdat het letterlijk mijn houvast was.
Mijn overleefstrategie.

En het was goed, want dit was wat er was.

Maar nu?

Nu ging mijn hart voluit open.

Zo sterk, zo onmiskenbaar, dat ik het nog nooit eerder zo had meegemaakt.
Het voelde als een magneet, een kracht die me overal mee naartoe trok.
Alsof alles wat ik op dat moment nodig had, moeiteloos in mijn ervaring werd getrokken.

Ik had geen andere keuze dan te volgen.

De keuze voor ‘Ja’

Ik besloot ja te zeggen.
Ik beloofde mezelf: hoe spannend het ook is,

Ik zeg vanaf nu ‘JA’ tegen mijn hart.

Ik doe het nooit meer zonder mijn hart.
Ik ga nergens meer heen zonder mijn hart.
Ik laat mijn hart de weg wijzen.
Hoe gek het er voor mijn hoofd ook uit mag zien.

Niet mijn hoofd laten roepen: "nee, nee, nee!"
Niet mijn angsten de koers laten bepalen.
Niet teruggrijpen naar controle, veiligheid, het oude bekende.

Mijn hart zegt ‘JA’, en dan is het een JA.
Zonder compromis.

Ik vertrouw haar.
Ten volle.
Meer en meer.
Elke dag weer.

En ik open me.
Ik ben bereid om anders te gaan kijken.
Ik ben bereid om met nieuwe ogen te kijken.

Om écht oprecht nieuwsgierig te zijn en alles wat ik dacht te weten los te laten.
Te onderzoeken.

Want alleen omdat mij dit altijd verteld en geleerd was,
alleen omdat ik dit altijd geloofd had,
betekende dat dat het waar was?

Ik wilde op onderzoek.
En ik ging.
Met mijn hart in de lead.

De reis die alles veranderde

De nieuwe perspectieven die zich voor me openden, brachten me een enorme expansie.
Een diep ontwaken over wie ik werkelijk ben.
Over waar ik werkelijk ben.

Een reis.
Een bewustzijnsreis.
Een reis van herinneren.

Ik ontdekte dat iedereen hierin zijn eigen pad heeft.
Dat er geen juiste of verkeerde manier is.

We hoeven alleen maar ‘ja’ te zeggen.

Maar omdat ons overleefsysteem zo is geprogrammeerd om ons vast te houden in het bekende,
is het zo waardevol om elkaar hierin te inspireren.

Elkaar dragen in deze processen.

Daarom deel ik hier graag over.
Omdat het niet alleen mij verstevigt,
maar misschien ook jou inspireert of helpt.

Wat kies jij?

Je hoeft niet te wachten tot alles perfect voelt.
Je hoeft niet te wachten tot je alle antwoorden hebt.
Je hoeft niet te wachten tot het veilig is.

Je hoeft alleen bereid te zijn.

Durf je te kiezen voor iets nieuws?
Durf je je hoofd even los te laten en je hart te volgen?
Durf je jezelf toe te staan om anders te kijken?

Want dat is waar het begint.
Bij één keuze.
Één verschuiving.
Één moment waarop je zegt:

"Ja, ik ben bereid."

En dan zal je zien…
Dat er ruimte komt.
Dat er lucht komt.
Dat er een opening is die er altijd al was, maar die je eerder niet kon zien.

Een nieuw perspectief kan je hele wereld veranderen.
Maar het begint bij jou.

Met vertrouwen,
Evelien