Hoe creatie integratie wordt

Alles zelf doorleven.
Belichamen.
Oh, wat een proces is dit.

Dat was mijn intentie voor deze reis die zo prachtig aan het ontstaan is.
Het is een reflectie van de reis in mij.
De reis naar mijn Essentie.
De reis van loslaten van alles wat me hier vasthoudt.
De reis van het doorzien van de illusie en het spel spelen met steeds meer lichtheid en plezier—
omdat het maar een spel is.

Maar oh, voor mijn overleefdelen voelt het zo echt.
Ja, dat hoort er natuurlijk ook bij; anders zou het spel niet zo leuk zijn.
En dan kom je van alles tegen—
prachtige spiegels en processen op zichzelf.
Het zijn allemaal schitterende cadeaus om uit te pakken.
Spiegels van waar ik nog tekort ervaar, spiegels die me laten zien waar ik mag kijken.
En dat doe ik. Ik kijk.

Terwijl ik tegelijkertijd een enorme stroom van downloads voel.
Het wil door me heen bewegen, en het wil vorm krijgen.
Ik geniet er enorm van om het vorm te geven.
Vorm in meditaties. In verhalen. In delen. In beelden. In woorden.
Het zijn allemaal informatiedragers.

En dan de menselijke vorm.
Tijd en ruimte.
Wie heeft dat bedacht?
Oh my… dat op zichzelf is al een reis.

De informatie door me heen laten stromen.
Schrijven. Opnemen. Bewerken. Fijnslijpen. Teksten toevoegen. Systemen openen. De juiste plekken vinden. Uploaden. Controleren.
En dat alles in twee talen.

Het is een proces op zichzelf.
En het vertraagt me.

Het ene onderwerp na het andere dient zich aan, en ik zou door kunnen blijven schrijven.
Uren. Dagen.
Ik voel dat ik de rest van de CoreTrack in één keer zou kunnen schrijven.
En nog vele zijpaden, losse cursussen erbij.

Maar dan… stop.
Stop.

Een stukje schrijven.
En nu de woorden uitspreken. Laten resoneren door mij heen. De energie erin brengen.
De energie laten stromen.
In het Engels én Nederlands.
Het twee keer zo diep programmeren in mezelf.

En zelfs als ik het volgende onderwerp alweer voel opkomen,
vertraag ik nog meer.
Want de audio moet bewerkt worden.
Onvolkomenheden verwijderen. Fijnslijpen. De muziek uitnodigen.

Er zijn hulpmiddelen, gelukkig,
maar het vraagt mijn eigen bewustzijn—
om erbij te blijven met liefde en erdoorheen te bewegen.

Dit is mijn integratietijd.
Dit is mijn vertraging.

En de onderwerpen blijven zich aandienen:
series van meditaties, oefeningen, informatie…
Het dient zich aan en vraagt om zorgvuldigheid.
Het is de verwerking van mijn eigen reis, mijn eigen leven.
Het is de manifestatie, de vorm, van een proces waarin ik beweeg.

En ik ben niet uniek.
We zijn allemaal onderdeel van een collectief.
Dus wat we doen voor onszelf, doen we voor het collectief.

En vanuit dat grotere perspectief is er geen tijd.
Geen haast.
Geen druk.
Geen tekort.

Want vanuit mijn menselijke zelf—mijn avatar—
kan ik het hele proces helemaal niet overzien.
In de vertraging dienen zich nieuwe puzzelstukjes aan.
Ah! Dit mocht er ook nog bij.
Integratietijd, vertraging;
het is precies de bedoeling.

Zo ontvouwt het zich.

Het krijgt vorm in de CoreTrack
én in aparte zijpaden.
Alles zal straks zichtbaar zijn in de nieuwe versie van de app.
En alles wat nodig is, wordt zo prachtig opgelijnd.

En het enige wat ik kan doen, is mijn impulsen volgen.
Elke dag stappen zetten.
Elke dag verder gaan.
Soms een groot stuk van het pad ontsluiten.
Soms stilstaan, om me heen kijken.
Misschien een stukje teruglopen.
Opnieuw luisteren.
Integreren.

Stilstaan is geen achteruitgang.
Stilstaan is vertragen,
verwonderen,
verdiepen.
Het is integreren.
Belichamen.
En bewustzijn laten groeien.

Stilstaan is kijken,
beleven,
je verwonderen—
waar leidt dit toe?

En het helpt zo om dit samen te doen,
om dit samen neer te zetten.
Wetend dat we deze ruimte samen dragen.
Delen, uitwisselen, ontvangen, geven.
Het is allemaal hetzelfde.

Wat er in deze vorm ontstaat, is zoveel meer dan ‘een aanbod,’
een dienst,
iets wat gedaan moet worden.
Het is verre van dat.
Het is een prachtige co-creatie.
Het is een reflectie.
Het is bewustzijn.
Het is een frequentie.
Het is een vuurtoren.
Die staat gewoon.
Die is.

Beschikbaar voor iedereen die zich ertoe aangetrokken voelt.
Voor iedereen die het voelt resoneren—
juist in deze tijd.

Juist nu.

Een prachtig inzicht

Afgelopen week, tijdens een gesprek, zag ik het ineens.

Hij deelde zijn reis met me.
Over zijn leven.
Over hoe zijn werk verandert.
Over hoe hij een trainersopleiding volgt en helemaal in dat vak duikt.
En hij zei: “Het helpt me in mijn eigen proces om stevig te staan. Ik moet stevig staan voor mezelf, zodat ik de groep kan dragen.”

En ineens zag ik het:

Hij—zijn Hoger Bewustzijn—
creëert deze situatie voor hem,
voor de avatar,
om stappen te zetten in zijn persoonlijke groei.
Het gaat niet om het trainer zijn.
Het gaat niet om hoe je je dagen vult of waar je je geld mee verdient.
Het is dat je Hoger Bewustzijn—
de operator achter de computer—
precies dat creëert wat je verder brengt op je groeipad.
Als je daarvoor kiest.
Als je je durft over te geven
en niet vanuit je menselijke mind—
het beperkte perspectief van je avatar—
eigenwijs probeert alles zelf uit te zoeken.

En ineens zag ik het ook voor mezelf:

Mijn dagen vullen met The Source App…
Het is een middel, een instrument,
om steeds weer in deze energie van Source te zijn.
Om steeds weer vanuit dit perspectief te kijken.
Om meer en meer mijn eigen programmering op te lossen
en een steeds helderder kanaal te zijn.

Dat is wat de energie is.
Dat is wat het brengt.

En misschien… is dat ook wat jou hier bracht.

Om dit te lezen.

Om dit te voelen.

Om te herinneren.